‘Ik herinner mij nog dat ik dacht, wanneer gaat mijn leven terug normaal worden?’'

Roze zwangerschapswolken, het lijkt soms de norm te zijn, maar er kunnen zoveel redenen zijn dat een zwangerschap net heel stressvol of gewoon minder roos is, zoals bij Astrid en haar vriend Lukas. Ik ontmoet Astrid & Lukas voor de eerste keer op het moment dat Astrid 30 weken zwanger is. ‘Ik zal vooral zo gelukkig zijn wanneer ons kindje geboren is.'

Het verhaal van Lukas & Astrid begint iets meer dan 5 jaar geleden. Een classic love story, beiden werken in het onderwijs en stilaan groeien ze naar elkaar toe. Al snel komt het onderwerp ‘kinderwens’ naar boven tijdens een van hun dates. Zowel Lukas als Astrid weten op dat moment al heel duidelijk dat ze kinderen willen. Voor Lukas is het ook belangrijk om hier heel open over te zijn. Lukas heeft namelijk mucoviscidose, waardoor een zwangerschap met IVF tot stand zal moet komen.*

Het eerste traject

Nadat ze een tijdje samen zijn, besluiten Lukas en Astrid om het traject aan te gaan. In de aanloop naar het fertiliteitstraject laat Astrid haar bloed controleren om zich te laten testen of ze geen drager is van het muco-gen. ‘Ik weet nog dat je bijna flauwviel toen ze je bloed gingen trekken’, vertelt Lukas al lachend. Het zou de eerste keer bloedprikken worden van velen – voor zij die in een fertiliteitstraject zitten/zaten, is het ongetwijfeld herkenbaar ‘klein prikske en voila’.

In januari 2020 zijn Lukas & Astrid klaar voor de volgende stap. Hoewel er een aantal tegenslagen zijn tijdens het traject, voelt het niet aan als een beladen traject. ‘De dokters waren positief, ze zagen geen enkele reden waarom het niet zou lukken’, vertelt Astrid. Ondanks de PCOS van Astrid, zijn er 18 eitjes na haar eerste eicelpunctie. Uiteindelijk blijven er twee bevruchte eitjes over na de IVF. De dokters anticiperen op een teleurstelling bij hen, maar Lukas & Astrid dachten: ok, let’s go, twee is toch goed? Achteraf gezien weten ze nu dat twee inderdaad niet veel was.

De eerste terugplaatsing is geen succes. Er volgt een zekere teleurstelling. Vooral omdat dit betekent dat ze nog een maand moeten wachten. ‘Wanneer je dan de maanden optelt, voelt dit toch als een lang traject’, zegt Lukas. Maar dan komt de tweede terugplaatsing, en die is wel succesvol. Astrid is zwanger. Hun geluk kan niet op!

Geen zorgeloze zwangerschap

En hoewel alles vlot verloopt en de consultaties niets dan goeds zeggen, is Astrid niet gerust. De twee vertrekken op reis en tijdens de reis voelen ze ook de onzekerheid. ‘Op een gegeven moment, ga ik naar het toilet en heb ik bloedverlies’, zegt Astrid. Ze rijden meteen naar huis en gaan direct naar het ziekenhuis. Alles blijkt in orde te zijn. Op dat moment is Astrid 14 weken zwanger en hoewel er geen reden is voor de stress, blijft die toch aanhouden. ‘Ik kende de hele medische wereld wel door mijn muco, maar Astrid was daar altijd heel onbezonnen in, dat was toen volledig weg’, vertelt Lukas.

En dan komt de 20 weken echo eraan. Astrid gaat ervoor op weekend met vriendinnen. Ze is op dat moment al heel ongerust. De 20 weken echo bevestigt het slechte voorgevoel van Astrid. ‘Het echobeeld was zo confronterend om te zien. De dokter begon zo onbenullige dingen te zeggen, zoals ‘dit zijn de benen,…’ en terwijl ze dat deed, zette ze de knop van de bloeddoorstroming aan en uit’, vertelt Lukas. Het wordt hen meteen duidelijk dat dit ernstig is. De dokter bevestigt hun vermoeden: hun kindje is gestorven in de buik.

Ons kindje, Renée*

Astrid: 'De wereld zakt weg onder je voeten. Je begint jezelf ontzettend in vraag te stellen. Wat heb ik verkeerd gedaan?' Ze krijgen van de gynaecoloog de uitleg wat er dan zal volgen. Er wordt voldoende tijd voor hen voorzien, toch is dat gesprek een soort van waas.

"De wereld zakt weg onder je voeten"

Astrid moet bevallen van haar kindje. De bevalling komt traag op gang en is voor hen allebei een heel vreemde ervaring. ‘Ons kindje, Renée, wordt geboren en ze maakten haar ook klaar zoals ze anders doen.’ Maar de bevalling verloopt chaotisch omdat Astrid zelf veel bloed verliest en meteen geopereerd moet worden.

'Tijdens dat Astrid geopeerd werd, heb ik Renée de hele tijd bij mij gehouden. Dat was best speciaal. Nadien zijn we naar Astrid gegaan’, vertelt Lukas. Astrid heeft een zekere drempelvrees om Renée te zien, maar die wordt door de gynaecoloog weggenomen. Hun dichte familie komt langs en ook Boven De Wolken komt langs om foto’s van hen samen te maken.

En dan komt het moment dat ze beslissen om naar huis te gaan, zonder baby in de armen. ‘Je gaat naar huis met zo’n leeg gevoel’, zegt Astrid. ‘Ik weet nog heel goed dat we in de gang stonden en dat Astrid ineens zei: ‘ik heb haar geen kus meer gegeven en ze toen nog terug is gegaan’, zegt Lukas. In de eerste dagen komt er veel volk langs en is er ruimte om hun verhaal te vertellen. Dat werkt helend. ‘Mensen hadden geen schrik om te komen en dat doet veel’, vertellen Astrid & Lukas. Hun openheid creëert ook openheid. ‘Wanneer je zoiets meemaakt en je bent hier open over, merk je dat er zoveel mensen zijn die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt.'

"Mensen hadden geen schrik om te komen en dat doet veel"

‘Ik herinner mij wel nog dat ik dacht, wanneer gaat mijn leven terug normaal worden?’, zegt Astrid. Na 2 weken gaat Lukas terug aan de slag, Astrid blijft langer thuis en besluit twee maanden later terug voor de klas te gaan staan. De tijd gaat voorbij. In het begin dragen ze samen het verdriet, maar het leven brengt andere prioriteiten met zich mee en Lukas en Astrid gaan anders om met hun verdriet. ‘Ik heb mij zeker ook alleen gevoeld. Iedereen vraagt in eerste instantie altijd naar ‘hoe is het met Astrid. Terwijl ik natuurlijk ook met een groot verdriet zat.’

Renée was uitgerekend op 24 maart, die maand wordt een grote waas. Er worden nog onderzoeken uitgevoerd om de oorzaak te vinden, maar die geven niets aan. Het feit dat er niets gevonden is, is dubbel. Want dat betekent dat er niets ernstig is, maar ook blijft er een gevoel achter waarom het dan toch fout gelopen is. Er wordt ook groen licht gegeven om aan een nieuwe IVF/ICSI ronde te beginnen.

Het tweede traject

Maar ineens wordt het traject ingewikkelder. De hormonenstimulatie van tijdens de eerste keer, slaat deze keer niet meer aan. Hoewel de dokters tijdens hun eerste traject zeer positief waren, lijken ze dat nu minder te zijn. Er wordt besloten om over te gaan op een andere manier van hormoonstimulatie. ‘Ik was echt getraumatiseerd door het hele traject, ik kon geen slecht nieuws meer verwerken’, vertelt Astrid. Maar deze keer sloeg de hormonenstimulatie wel aan. Er werd een eicelpunctie gedaan en niet veel later de terugplaatsing.

Wanneer ze aankomen aan het labo voor de terugplaatsing, wordt medegedeeld dat er aan de embryo nog geen score is gegeven omdat de embryo nog te klein is**. Opnieuw verwarrend nieuws. Astrid vertrekt niet veel later op weekend met vriendinnen. ‘Allemaal vriendinnen die nog geen kinderen hebben en er werd dat weekend ook heel weinig over kinderen gepraat, dat deed mij deugd. Tijdens dat weekend had ik ergens het gevoel dat ik terug zwanger was.’ En dat blijkt ook zo te zijn, Astrid is opnieuw zwanger. Ditmaal is de grote vreugde van na de eerste zwangerschap veel minder aanwezig. Zowel Lukas als Astrid proberen zeer nuchter te blijven.

Een broze zwangerschap

De stress van Astrid komt terug. ‘Ik was het vertrouwen in mijn lijf kwijt.' De doemscenario’s komen op, het trauma leeft hard. Dag per dag. Ineens lijkt alles een teken te zijn, een voorgevoel dat het niet goed gaat. Een zwangerschap na een verlies, is moeilijk onder woorden te brengen. Er is het geluk van dat nieuwe leven, maar ook het verdriet om het kindje dat er niet meer is. Beide emoties moeten met elkaar leren leven en dat vraagt veel tijd.

"Ik was het vertrouwen in mijn lijf kwijt."

Ondertussen is Astrid alweer een stap verder in haar zwangerschap en loopt alles perfect. Hoewel de schrik om hen te hechten blijft. 'Ik zal pas echt gelukkig zijn, het moment dat ik hem in mijn armen heb', vertelt Astrid.

De fotoshoot

Een paar weken later ontmoet ik Astrid en Lukas opnieuw. Astrid is al 35 weken zwanger. Ik vind dat ze stralen. Niet van 'kijk naar mij, ik ben zwanger', maar ik voel dat ze meer vertrouwen hebben. Dit keer zien we elkaar voor de zwangerschapsshoot.

'Deze zwangerschapsshoot is voor ons zo belangrijk, omdat het net zoiets 'normaal' is. Iets wat andere koppels ook doen en dat wil ik mijzelf ook gunnen', zo omschrijft Astrid het en voor mij als fotograaf maakt het mijn hart warm om dit voor hen te doen.

We dwalen rond door het prachtige Gent, waar het koppel woont. Ik geniet ervan om hen dit te geven. Gewoontjes wordt de zwangerschapsshoot allerminst. Want halverwege de shoot, is het tijd voor magie. Opeens gaat Lukas op zijn knie zitten en vraagt hij zijn Astrid om met hem te trouwen.***

Op jullie liefste Astrid, Lukas, Renée & mini. Jullie zijn prachtig.

* Bij de meeste mannelijke patiënten met mucoviscidose zijn de zaadleiders afwezig. Hierdoor bevat het sperma geen zaadcellen en kan er geen natuurlijke bevruchting plaatsvinden. Meer info.

** De embryoloog bekijkt de kwaliteit van de embryo en op basis van codes kan de kwaliteit afgelezen worden.

*** ZE ZEI: JAAAAAA!!