‘Je bent toch mama mogen worden?’
Bijgewerkt op: 7 nov. 2022
Sofie en haar man Stephan zijn de trotse ouders van Lidiya en Tame. Ze beslisten na een moeilijk fertiliteitstraject om in een al even moeilijk adoptieproces te stappen. Dit jaar schreef Sofie een boek over haar schaduwverdriet. Ze krijgt soms de vraag ‘Maar ben je dan niet gelukkig met je adoptiekinderen?’ Blijkbaar vergeten we soms dat we intens gelukkig kunnen zijn met wat we hebben en toch verdriet in ons kunnen dragen. Stil verdriet verborgen in de schaduw van ons zijn. Opgestapelde en onverwerkte emoties, teleurstellingen en verliezen. Die twee intense gevoelens kunnen naast elkaar staan en het een doet geen afbreuk aan het ander.
Een grote kinderwens
Sofie en haar man wisten al snel dat ze graag kinderen wilden samen. Na een periode natuurlijk proberen, stapten ze naar de gynaecoloog. Er volgden 3 IUI’s en 2 IVF-pogingen zonder succes. Na de IVF-pogingen besloten ze om een pauze in te lassen. Sofie is openhartig over deze periode: ‘Ik geloofde er niet meer in. Het traject gaat met zoveel verlies gepaard. Verlies van je zelfbeeld, je seksualiteit, de impact die het heeft op de relatie. Dat is ook waar schaduwverdriet om gaat, het verlies op zovele vlakken. Ik was mezelf gewoon niet meer en het traject beheerste mijn leven. Je leeft in een soort bubbel op dat moment. Je bent schijnbaar gelukkig voor de buitenwereld met je huisje-tuintje-boompje. Maar eigenlijk voelde ik mij vooral mislukt. Mislukt op zoveel vlakken. Het is alsof je altijd achterop hinkt.’
Van fertiliteit naar adoptie
“In maart 2009 hebben we ons aangemeld voor de adoptieprocedure en we zijn niet meer herbegonnen met het fertiliteitstraject.” Mensen zeggen soms ‘je kan altijd nog adopteren’. Alsof de keuze van adoptie een zeer gemakkelijke is. Het adoptieproces gaat gepaard met veel onzekerheid. Die keuze moet je weloverwogen maken en is ook voor iedereen anders. Sofie en Stephan hadden hierover al vroeg in hun relatie gesproken en wilden hier graag 200% voor gaan, met hun volle hart. Daarom combineerden ze ook het fertiliteitstraject niet met het adoptietraject, wat sommige ouders wel doen. Adoptiezwanger wilde Sofie zijn met haar volle hart.
Hun eerste adoptiekind, Lidiya, kwam in 2011 bij hen vanuit Ethiopië. Ook tussen de twee adopties, voelde Sofie al een verdriet. Het zat altijd al ergens verborgen diep vanbinnen, sluimerend. De tweede adoptie werd een moeilijke weg, maar uiteindelijk kwam Tame, hun adoptiezoon in 2015 aan in België. ‘Via de psycholoog van mijn zoon ben ik begonnen met de verwerking van het verdriet. Ze wees er mij op dat ook ik mijn verdriet in de ogen moest kijken.Ik ben toen een blog begonnen om na te gaan bij mezelf wat dat verdriet nu precies was. Wat is dat “schaduwverdriet”? Wat was het voor mij?’ Zoals Sofie zegt, is dit hele traject er een geweest van veel verdriet. Het verdriet wordt omschreven als schaduwverdriet. Het gaat over het verlies van een wens, maar ook het verlies van de connectie met jezelf en je zelfbeeld.
Groot verlies en verdriet
De verlieservaring van haar fertiliteitstraject heeft Sofie met een groot verdriet opgezadeld. Een verdriet dat nog steeds aanwezig kan zijn, naast haar prachtige kindjes. ‘Je hebt een idee van een kind en je moet dat bijstellen. Het imaginaire kind zoals dat dan heet. Ik had een naam voor het kindje, ik had een idee van hoe ze zou zijn. Je verliest een idee.’ Een idee verliezen is iets wat voor velen niet vatbaar is. Het is geen zwangerschapsverlies, want er is niets geweest. Toch is het verlies niet minder pijnlijk.
Naar aanleiding van haar blog en boek, vroegen mensen wel eens ‘‘Ben je dan niet gelukkig?’ ‘Er is nog steeds een groot taboe rond. Ik heb me ook wel afgevraagd of mensen het wel zouden begrijpen. Want ik ben wel mama mogen worden, een gelukkige en dankbare mama, onze 2 kinderen blijven ons allergrootste geluk.
Sofie vond een luisterend oor bij Steunpunt Adoptie waar ze meteen heel erg meewerkten en zelfs een gespreksavond organiseerden rond schaduwverdriet in samenwerking met Kinderwens vzw. Nu het boek beschikbaar is, krijgt Sofie vaak de reactie dat wensouders herkenning vinden. Dat verdriet er mag zijn… voor het verlies van een imaginair kindje, een zwangerschapsverlies, een sterrenkindje, secundaire kinderloosheid. Er is zoveel stil verdriet bij wensouders en praten helpt.
Ook voor Sofie maakte het schrijven van haar verhaal de cirkel rond, het is een verhaal van rauw verdriet maar doordrongen van hoop en liefde. Met als levensles dat verdriet er mag zijn, dat praten en delen helpt. Wil je Sofie haar volledige verhaal lezen? Haal dan ‘Later wil ik mama worden’ in huis. Je kan haar ook volgen op de blog simpelwegsofie.blogspot.com of via instagram @laterwilikmamaworden.
Wil je zelf ook jouw verhaal in woord en beeld laten vertellen? Hiervoor heb ik speciaal een concept uitgewerkt waarbij net die twee gecombineerd worden. Wil je graag meer weten? Klik dan hier.