Dit zijn wij. Wij. In een lege kamer.
Wachtend om die op te vullen.
Ontzettend veel uren heb ik doorgebracht met mezelf de vraag te stellen waarom ik kinderen wil. En ik denk dat ik eigenlijk altijd geweten heb dat ik kinderen wou. Een leven zonder, dat zag ik niet voor mij. Met wie en wanneer dat was slechts de vraag. Tot het moment dat ik ook daar zeker van was. En zo besloten we, in maart 2018, om ‘ervoor te gaan’ zoals ze dat zeggen. Ik probeerde op dat moment zo nuchter mogelijk te zijn want ik weet, het loopt niet altijd zoals je het gepland hebt. Hoewel sommige mensen je anders laten geloven, kende ik ook mensen waarbij het niet ‘van de eerste keer raak’ was.
Toen we ons huis een jaar geleden kochten, was dit de kinderkamer. Die werd omgebouwd tot rommel/strijkkamer - en ik strijk niet eens graag. Om dan geschilderd te worden, helemaal wit, nieuwe lei. Het werd mijn fotostudio want op momenten heb je hier ontzettend mooi licht. Maar hoe vaak ik deze kamer ook zou schilderen, hoeveel functies ik ze ook zou geven, in mijn hoofd en hart blijft dit de kinderkamer voor ons onbestaand, maar zeer gewild kind.
De teller staat momenteel op 2 jaar en 3 maanden. Dat lijkt niet zo lang en toch is het een eeuwigheid. Wetende dat er hier nu ook even goed al een klein pagaddertje had kunnen lopen/kruipen. Bij het zien van de zoveelste zwangerschapsaankondiging, dan lijkt het wel alsof zwanger worden de normaalste zaak van de wereld is. En dat is ook zo, tot het moment dat het niet zo is. Het verdriet waar ik door moet, is moeilijk te beschrijven. Het is niet constant, maar het kent wel ontzettend diepe dalen. Elke maand wanneer het moment daar is, wanneer ik weer voor 100% zeker weet dat ik niet zwanger ben, is het alsof ik kopje onder ga in verdriet.
Want het is mij niet gelukt, mijn lijf heeft niet meegewerkt. Ik kan niet wat voor iedereen zo natuurlijk lijkt, ik kan het gewoonweg niet. En ik ben zo kwaad op mezelf, zo ontzettend kwaad en ik wou dat ik nooit die wens had gehad. De toekomst die ik zie is een groot zwart gat, alsof ik niet weet hoe het nu verder moet. Maar dan kom ik terug boven en ik beslis dat ik mezelf niet zo zal laten gaan de volgende keer. Ik zal niet een hele dag wenen en kwaad zijn op mezelf. Deze keer ga ik niet denken: ik ben precies toch wat misselijk of nu ben ik toch wel heel moe of het is precies of ik heb geen PMS. Want in feite ben ik gewoon vaak misselijk, ook vaak moe en heb ik waarschijnlijk wel PMS maar heb ik mezelf kunnen overtuigen van het tegendeel. En toch doe ik het opnieuw, ik hoop en ik ben er toch mee bezig en ik denk: deze maand gaat het zo ver zijn. Tot ik terug kopje onder ga.
En ik deed nochtans alles zo goed, alle tips die er ooit geschreven zijn, ik probeer ze allemaal te doen: ik eet gezond, ik sport, ik drink af en toe wel eens iets maar niet te veel want wie weet en ik heb nooit gerookt dus dat zit al mee. Daarnaast is het ook belangrijk om genoeg seks te hebben, niet te veel seks, op de juiste manier seks en er nog altijd van te genieten. De operatiekamer en de lieve vroedvrouwen en gynaecologen van het AZ Sint-Lucas hebben het stukje ‘op de juiste manier’ voorlopig op zich genomen. En naast dit alles probeer ik er vooral niet mee bezig te zijn, want je weet wat ze zeggen: ‘het is vaak als je er niet aan denkt, dat het komt’.
Ik probeer zo openlijk mogelijk te zijn over dit alles, maar vaak blijft het bij de praktische en technische kant van de zaak. Na het uitleggen van hoe het allemaal in zijn werk gaat: het dagelijks hormonen spuiten, de bezoeken aan mijn gynaecoloog - ik zie mijn gynaecoloog meer dan mijn vriendinnen - en de technische kant van de zaak, kom ik meestal niet meer waar het voor mij echt lastig wordt: het emotionele van dit alles. Niet weten of het ooit wel gaat lukken. Of wij onszelf ooit echt mama en papa zullen kunnen noemen. Elke maand leven op hoop en teleurstelling.
Het doet pijn elke dag opnieuw, zelf wanneer ik het niet verwacht. Iets verliezen wat je nooit hebt gehad. Onwerkelijk en toch waar.
